MANASTIR LEPAVINA - SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA

Presveta Bogorodica Lepavinska
NASLOVNA NOVO NA SAJTU GALERIJA RADIO BLAGOVESTI KONTAKT

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΖΩΝΗΣ


ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 Τα έργα του Θεού και των αγίων Του, που δεν μπορεί να ερμηνεύσει και να εξηγήσει η ανθρώπινη λογική, λέγονται θαύματα. Ο Θεός συνεχώς θαυματουργεί. Αυτό φανερώνει ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται…» (Ιω. 5,17). Με τις άκτιστες ενέργειές Του ο Θεός προνοεί, συντηρεί, και συγκρατεί όλη την κτίση, όλη τη δημιουργία. Ο Θεός δηλαδή κρατεί την κτίση όπως τη δημιούργησε, τη συντηρεί και την προστατεύει με τη θεία φροντίδα του. Έτσι μέσα στο φυσικό κόσμο συνεχώς και αδιαλείπτως εκδηλώνονται οι άκτιστες ενέργειες του Θεού που παράγουν φυσικά, κτιστά αποτελέσματα. Ζούμε λοιπόν ένα αδιάκοπο θαύμα. Όλες οι ικανότητες που έχουμε ενεργοποιούνται με το θέλημα του Θεού. Εάν ο Θεός πάρει την ενέργειά Του από μία ικανότητά μας, τότε τη χάνουμε. Τώρα έχω την ικανότητα της οράσεως. Βλέπω, γιατί το θέλει ο Θεός. Εάν ο Θεός αφαιρέσει την ενέργειά Του, μένω τυφλός.


Σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι (μέ τους οποίους κυβερνάται η φύση), αλλά πνευματικοί ή άκτιστοι λόγοι. Η κτίση ζεί, γιατί μετέχει στη δημιουργική, προνοητική και ζωοποιό ενέργεια του Θεού. Ο Θεός, που δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν, δεν τον εγκατέλειψε, αλλά τον κυβερνά με τις ενέργειές Του. Πολλές φορές βλέπουμε μία σταθερότητα στην εκδήλωση και φανέρωση των ακτίστων ενεργειών Του. Έτσι θέλει να ενεργεί ο Θεός. Στην προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να γνωρίσει το φυσικό κόσμο ανακαλύπτει αυτήν τη σταθερότητα, την καταγράφει και την ονομάζει «φυσικούς νόμους». Γι’ αυτό και όταν βλέπουν οι άνθρωποι την πραγματοποίηση των θαυμάτων την εξηγούν ως επέμβαση του Θεού στην λειτουργία των φυσικών νόμων. Το θαύμα όμως δεν είναι παρέμβαση του Θεού στην λειτουργία των φυσικών νόμων, αλλά αποτέλεσμα της άκτιστης Χάριτός Του στην κτίση που δημιούργησε:«Ανοίξαντός σου την χείρα τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται» (Ψαλμ. 103,28-29).


Μόνο ο Θεός έχει στη φύση Του τη δύναμη να κάνει θαύματα. Οι άγιοι θαυματουργούν από τη Χάρη που πήραν από Αυτόν. Η ενέργειά τους όταν θαυματουργούν δεν είναι δική τους ανθρώπινη ενέργεια, αλλά ενέργεια του Θεού. Έτσι και η Υπεραγία Θεοτόκος, ως αγία αγίων που είναι, θαυματουργεί περισσότερο από κάθε άγιο. Και όχι μόνο αυτό. Όλα τα πνευματικά χαρίσματα μεταδίδονται διά μέσου αυτής και στους αγγέλους και στους ανθρώπους. Έχει «τά δευτερεία της Τριάδος». Μετά την Αγία Τριάδα που έχει τα πρωτεία, ακολουθεί η Παναγία «ανωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Και επειδή έχει τα «δευτερεία της Τριάδος», ό,τι θέλει το μπορεί. Όπως λέει στο «Θεοτοκάριο» ένας ύμνος για την Παναγία μας, «έχεις το δύνασθαι του θέλειν ισοτάλαντον», δηλαδή μπορείς όσα θέλεις.


Η Παναγία Μητέρα μας, εκτός από την αγάπη και αγαθότητά της, έχει άπειρες δυνατότητες να μάς ευεργετεί. Γιατί; Μας το εξηγεί ο θεοτοκόφιλος άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο έργο του «Εορτοδρόμιον». Ο ειρμός της ενάτης ωδής του Κανόνα της εορτής της Πεντηκοστής αναφέρει τα εξής: «Μή της φθοράς διαπείρα κυοφορήσασα, και παντεχνήμονι Λόγω σάρκα δανείσασα» (δηλαδή Παρθένε Θεοτόκε, που κυοφόρησες χωρίς να δοκιμάσει φθορά η παρθενία σου και δάνεισες σάρκα στο Λόγο του Θεού, το δημιουργό των απάντων). Ερμηνεύοντας το τροπάριο ο άγιος αναφέρεται στο δάνειο της Θεοτόκου στον Υιό της που τον έκαμε χρεώστη στους ατελείωτους αιώνες.


«Όρα (κοίταξε) ότι ο μελωδός δεν είπεν ότι η Παρθένος έδωκεν, ή παρέσχεν, ή άλλην τοιαύτην λέξιν, αλλ’ ότι εδάνεισε σάρκα εις τον παντεχνήμονα (δημιουργό) Λόγον του Πατρός, διά να φανερώση ότι η Θεοτόκος διά του τοιούτου δανείου έκαμε χρεώστην εις τον εαυτόν της τον Υιόν του Θεού. Εδανείσθη γάρ ούτος από αυτήν, όχι δάνειον εξωτερικόν χρημάτων ή υποστατικών, το οποίον αποδίδεται, αλλ’ εδανείσθη δάνειον εσωτερικόν εξ αυτής της φύσεως, ήτοι εξ αυτών των φυσικών και πανάγνων αιμάτων της Θεοτόκου. Όθεν ως φυσικόν δάνειον είναι και παντοτινόν. Διό (γι’ αυτό) ακολούθως και ο Υιός του Θεού χρεώστης παντοτινός ευρίσκεται εις την Μητέρα του.


Τί δε εκ τούτου συμπεραίνομεν; Ότι επειδή ο Υιός του Θεού είναι χρεώστης εις την Μητέρα του, πρώτον μέν χρεωστικώς έπρεπε να δοξάση αυτήν με όλας τάς θεοπρεπείς δόξας και τιμάς, με όσας δεν εδόξασε ποτέ άλλον κτίσμα. Δεύτερον δε χρεωστικώς πρέπει να εισακούη τάς ικεσίας και αιτήσεις όπου τώ (τίς οποίες) προσφέρει η Μήτηρ του… Είδες δόξας, αγαπητέ, είδες μεγαλεία της Παρθένου;».


Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται θαύματα της Υπεραγίας Θεοτόκου που έγιναν με την χαριτόβρυτο Τιμία Ζώνη της. Τα θαύματα τα περιγράφουν οι ευεργετηθέντες με επιστολές που έστειλαν στην Ιερά Μονή μας. Δεν κρύβουν τη Χάρη, ομολογούν την ευεργεσία. Αλλοι πιστοί μας ομολόγησαν προφορικά τις ιάσεις των ασθενειών τους στους τόπους, που μεταφέραμε την Τιμία Ζώνη για προσκύνηση αλλά δεν έγραψαν. Πολλές από τις επιστολές που κατέχουμε στο αρχείο της Μονής μας έχουν τα ονόματα, τις διευθύνσεις, ακόμη και το τηλέφωνο των αποστολέων. Όπου υπάρχουν τα ανωτέρω στοιχεία, τα καταγράφουμε. Σημειώνουμε δε από τις επιστολές μόνο τα τμήματα που περιγράφονται τα θαύματα.

Η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί ένα καλύτερο όρο για να εκφράσει το θαύμα˙ τον όρο «σημείον». Το σημείο φανερώνει, δείχνει κάποιον. Φανερώνει τον Θεό. Το θαύμα είναι καλό, όχι γιατί θεραπεύεται κάποιος, αλλά γιατί απλώς φανερώνει τον Θεό στους ανθρώπους. Αυτό είναι και το σπουδαιότερο. Εμείς συνήθως κοιτάζουμε το πρώτο, την θεραπεία, που είναι μικρό, και όχι την φανέρωση της δόξας του Θεού, που είναι το μεγαλύτερο.


Αυτήν την προσωπική εμπειρία της παρουσίας του Θεού στην ζωή τους ομολογούν οι χριστιανοί που δέχθηκαν τις ευεργετικές ενέργειες της Παναγίας. Το ευεργετικό αποτέλεσμα του θαύματος ήταν το θαύμα της επιστροφής και της μετανοίας, της φανερώσεως του Θεού. Πολλοί από τους ευεργετηθέντες είχαν χαλαρό σύνδεσμο ή δεν είχαν καμμία σχέση με την Εκκλησία. Μετά την ευεργεσία που δέχθηκαν έκλαψαν, κατάλαβαν το λάθος τους, την πνευματική τους φτώχεια, και τώρα ζούν αγωνιζόμενοι και μετανοούντες.


Είναι συγκινητικά όσα αναφέρει ο Ηλίας Μηνιάτης για την προστασία της Θεοτόκου στους πιστούς, ιδιαίτερα στους πονούντες και θλιβομένους.

«Ορφανοί που στερηθήκατε τους γονείς σας. Γονείς που στερηθήκατε τα παιδιά σας, σύζυγοι που στερηθήκατε τους συζύγους σας, ξένοι που χάσατε την πατρίδα σας, άρρωστοι που πονάτε, θλιμμένοι, σκλαβωμένοι, αμαρτωλοί, μή λυπείσθε. Εσείς έχετε μητέρα, την Μητέρα του Θεού. Μητέρα που σας κυβερνά στην ορφάνια σας, που σας δίδει στις θλίψεις την παρηγοριά, στα πάθη την θεραπεία, στις αμαρτίες τη συγχώρηση. Μή λυπάσθε, εσείς έχετε μητέρα, τη Μητέρα του πόνου, τη Μητέρα του Θεού. Χριστιανοί, μικροί και μεγάλοι, ιερείς, λαϊκοί, νέοι, γέροντες, άνδρες, γυναίκες, πληγωμένοι, όσοι λατρεύετε τον Εσταυρωμένο Υιόν της, την Παρθένον να επικαλείσθε. Διά να απαλύνει ο πόνος σας και να σηκώνετε έτσι τον σταυρό σας, τον πόνο, την θλίψη σας».


Ευχόμαστε η έκδοση του παρόντος βιβλίου από την Ιερά Μονή μας να στηρίξει τους αμφιβάλλοντες στην πίστη και να χαροποιήσει τους πιστούς αυξάνοντας την αγάπη τους προς την υπερύμνητη Θεοτόκο.
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς

Μεγίστης Μονής του Βατοπαιδίου
Αρχ. Εφραίμ
 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Εκκλησία μας τιμά τα άγια και ιερά λείψανα, είτε από τα σώματα των αγίων, είτε από τα αντικείμενα, τα οποία ανήκαν σε αυτούς. Ένα τέτοιο λείψανο, το μοναδικό, που σώζεται και ανήκει στην Υπεραγία Θεοτόκο, είναι η Τιμία Ζώνη της. Αποτελεί πολύτιμο θησαυρό το ιερότερο κειμήλιο για την Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου. Στα λείψανα των αγίων εξακολουθεί να ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «ο Ιησούς Χριστός, τιμώντας τους αγώνες, το αίμα και το μαρτύριο των αγίων, κράτησε τη ψυχή τους στον ουρανό. Το σώμα όμως και τα ιερά τους λείψανα τα άφησε στη γη για τη σωτηρία μας».


Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος ενεργεί τα θαύματα διά μέσου των ιερών αντικειμένων. Παραδείγματα υπάρχουν και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Ο προφήτης Μωυσής με την ράβδο του πραγματοποιεί έργα μεγάλα και θαυμαστά (διάβαση Ερυθράς θαλάσσης, ανάβλυση νερού με το κτύπημα στην πέτρα). Ο προφήτης Ηλίας, λίγο πριν από το φρικτό θαύμα της σωματικής μεταστάσεώς του στον ουρανό, λίγο πριν τον επίλογο της αγίας ζωής του, πραγματοποίησε το τελευταίο του θαύμα. Κτυπώντας με την μηλωτή του (δέρμα προβάτου) τα νερά του Ιορδάνη ποταμού άνοιξε δρόμο και πέρασε στην απέναντι όχθη μαζί με τον μαθητή του Ελισσαίο. «Και έλαβεν Ηλιού την μηλωτήν αυτού και είλησε και επάταξε το ύδωρ, και διηρέθη το ύδωρ, ένθα και ένθα, και διέβησαν αμφότεροι εν ερήμω» (Β΄ Βασ. 2,8). Ο προφήτης Ελισσαίος παίρνει ως κληρονομιά, μαζί με το πνεύμα του διδασκάλου του, την μηλωτή και επαναλαμβάνει το ίδιο θαύμα της διαβάσεως του Ιορδάνη επικαλούμενος τον Θεό. Και σημειώνει το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ότι οι προφήται που είδαν το θαύμα της διαιρέσεως του ποταμού είπαν: «τό πνεύμα του προφήτη Ηλία αναπαύθηκε στον Ελισσαίο» (Β΄ Βασ. 2,15). Η μηλωτή, το ένδυμα που σκέπαζε το αγιασμένο σώμα του προφήτη Ηλία, αγιάσθηκε. Σκέπασε το σώμα του προφήτη και γι’ αυτό γέμισε θαυματουργική Χάρη. Έλαβε τιμή από την τιμή του προφήτη, ευλογία από την ευλογία του, αγιότητα από την αγιωσύνη του, Χάρη από την Χάρη του, παρόλο που ήταν ευτελής και παλαιά η μηλωτή του προφήτη. Αλλά «καί ο Ιορδάνης αυτήν υπεστέλλετο (τήν σεβάστηκε), και δίχα το ύδωρ ετέμνετο», διότι «εν τώ εμψύχω ενδύματι» παραβρισκόταν «καί απών ο Θεσβίτης».


Στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε να συνεχίζεται το ίδιο φαινόμενο. Έτσι έχουμε την περίπτωση της θεραπείας της γυναίκας που υπέφερε από αιμορραγία για δώδεκα χρόνια (βλ. Μάρκ. 5,25-34). Έκανε όλες τις ανθρώπινες προσπάθειες, ξόδεψε όλη την περιουσία της για θεραπείες σε γιατρούς, χωρίς να δεί καμμία βελτίωση αντίθετα μάλιστα, είχε γίνει πολύ χειρότερα. Όταν άκουσε για τον Ιησού, ήρθε μέσα στον κόσμο, πίσω Του, και άγγιξε το ρούχο Του. Γιατί έλεγε μέσα της: «Εάν άψωμαι καν των ιματίων αυτού, σωθήσομαι». Κατάλαβε ότι θεραπεύθηκε αμέσως. Η δύναμη που εξήλθε από τον Ιησού διά μέσου του «ιματίου» του πραγματοποίησε την θεραπεία. Γι’ αυτό και ρώτησε: «Τις μου ήψατο των ιματίων»; Τα αγιασμένα «ιμάτια» μεταφέρουν την δύναμη που υπάρχει στον παντοδύναμο Κύριό μας.


Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται ότι και η «σκιά» ακόμη του αποστόλου Πέτρου θαυματουργούσε. «Ακόμη και στις πλατείες έφερναν τους ασθενείς και τους ξάπλωναν σε κρεβάτια και σε φορεία, για να πέσει πάνω σε κάποιον από αυτούς έστω και η σκιά του Πέτρου όταν περνούσε. Και από τις πόλεις που ήταν γύρω στην Ιερουσαλήμ συνέρρεε το πλήθος, φέρνοντας αρρώστους και άλλους που τους βασάνιζαν πνεύματα πονηρά, και όλοι αυτοί γιατρεύονταν» (Πράξ. 5,15-16).


Το ίδιο επαναλαμβάνεται και με τον απόστολο Παύλο. Ο Θεός έκαμνε με τα χέρια του Παύλου θαύματα όχι συνηθισμένα. Οι άνθρωποι έπαιρναν ακόμη και τα μαντήλια της κεφαλής ή περιζώματα (ποδιές) που είχε χρησιμοποιήσει ο Παύλος και τα έβαζαν πάνω στους ασθενείς. Αυτοί τότε γιατρεύονταν από τις αρρώστιες τους, και τα πονηρά πνεύματα έφευγαν από αυτούς. «Δυνάμεις τε ου τάς τυχούσας εποίει ο Θεός διά των χειρών του Παύλου, ώστε και επί
τους ασθενούντας επιφέρεσθαι από του χρωτός αυτού σουδάρια ή σιμικίνθια και απαλλάσσεσθαι απ’ αυτών τάς νόσους, τα τέ πνεύματα τα πονηρά εξέρχεσθαι απ’ αυτών» (Πράξ. 19,11-12).

Οι άγιοι Απόστολοι ήσαν δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Η Χάρις αυτή γεμίζει και τα υλικά αντικείμενα (σουδάρια ή σιμικίνθια) που χρησιμοποιούν και ενεργούνται με αυτά οι υπερφυσικές ενέργειες, τα θαύματα. Η Εκκλησία μας εορτάζει τον Ιανουάριο την προσκύνηση «των αλύσεων» του αποστόλου Πέτρου. Όταν φυλακίσθηκε στα Ιεροσόλυμα από τον Ηρώδη, δέθηκαν τα χέρια του με αλυσίδες. Αγγελος Κυρίου τον απελευθέρωσε από τα δεσμά της φυλακής. Οι χριστιανοί φύλαξαν τις αλυσίδες και τις προσκυνούσαν με πίστη και πόθο «εις ψυχικήν ευεξίαν». Οι αλυσίδες δέχθηκαν από τον απόστολο Πέτρο «χάριν αένναον» και έγιναν «νοσημάτων ιατρείον, θλιβομένων παραμυθία, λιμήν χειμαζομένων» και μετέδιδαν αγιασμό, σε όσους τις ασπάζονταν με ευλάβεια. Σε ένα τροπάριο του κανόνα της εορτής αναγράφεται: «Ενοχλήσεις δαιμόνων απέλασον (διώξε), αμαρτίας χειμώνα κατεύνασον, νόσους, κινδύνους, θλίψεις τε, και βαρβάρων εφόδους διώκων Πέτρε, από των τας αλύσεις τιμώντων σου».


Ο Ιππόλυτος (235 μ.Χ) ερμηνεύοντας τη διήγηση της διασώσεως των Τριών Παίδων από την καιομένη κάμινο παρατηρεί. «Η φωτιά αμέσως κατέφαγε τα δεσμά με τα οποία τους έδεσε ο βασιλιάς, δεν άγγιξε όμως τα ρούχα τους, ώστε να φανεί και από αυτό το μεγαλείο του Θεού. Επειδή τα ρούχα ακουμπούσαν τα σώματά τους, αγιάσθηκαν μαζί με αυτούς και δεν καταστράφηκαν από τη φωτιά». Η φωτιά σεβάσθηκε τα ρούχα των Τριών Παίδων, γιατί αγιάσθηκαν από την επαφή με το σώμα τους.


Όπως διηγείται ο Μ. Αθανάσιος, όταν ο Μ. Αντώνιος κατέβαινε στην Αλεξάνδρεια, χριστιανοί αλλά και ειδωλολάτρες ακόμη «επιθυμούσαν, αν ήταν δυνατό, να ακουμπήσουν τον Γέροντα, πιστεύοντας ότι θα ωφεληθούν». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει τις εκδηλώσεις του λαού προς τον επίσκοπο της Αντιόχειας Μελέτιο, που επέστρεψε από την εξορία. Όταν πλησίασε στην πόλη, «οι μέν πλησίον ήρχοντο και ποδών ήπτοντο (δηλαδή, αγγιζαν τα πόδια) και χείρας κατεφίλουν και φωνής ήκουον». Όσοι δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν, θεωρούσαν αρκετή «τήν από της όψεως ευλογίαν».


Ο διάκονος Πόντιος, που έγραψε την βιογραφία του μάρτυρα επισκόπου Κυπριανού, διασώζει την πληροφορία ότι κάποιος χριστιανός στρατιώτης, που ήταν παρών κατά τη στιγμή του μαρτυρίου, πρόσφερε σε αυτόν άλλα ενδύματα, γιατί επιθυμούσε να αποκτήσει τα ενδύματα του μάρτυρα, που υγράνθηκαν από τον ιδρώτα της αγωνίας.


Όλα τα υλικά αντικείμενα που συνδέονται με τους «πνευματοφόρους» αγίους αγιάζονται και αγιάζουν όσους έρχονται σε επαφή με αυτά. Δεν διαφυλάσσονται ως απλά μόνο ενθύμια, αλλά ως «ηγιασμένα» αντικείμενα άξια προσκυνήσεως και ευλαβείας. Όπως αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, ευλογία και αγιασμό αντλούν και όσοι αγγίζουν την θήκη (λάρνακα) που ήταν μέσα το λείψανο του μάρτυρος Θεοδώρου, γιατί δεν έχουν μόνο τα λείψανα υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά και οι θήκες που τα περικλείουν και η «κόνις» των. Η δύναμη των αγίων κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο περνά «από ψυχής εις σώματα, και από σωμάτων εις ιμάτια, και από ιματίων εις υποδήματα, και από υποδημάτων εις σκιάς».


Πρέπει να τονίσουμε ότι η εκκλησιαστική παράδοση αναφέρει ότι τα ιερά αντικείμενα λόγω της παρουσίας της θείας Χάριτος αναδίδουν ευωδία, μία δηλαδή ιδιάζουσα ευχάριστη οσμή.


Η Αγία Ζώνη περιέβαλλε την κοιλία της Θεοτόκου με τον Χριστό ως έμβρυο και έλαβε την Χάρη των ιάσεων. Όσοι προστρέχουν σε αυτήν λαμβάνουν πλούσια Χάρη και παραμυθία. Όσοι βρίσκονται μέσα στο αχανές πέλαγος των ασθενειών, ας καταφύγουν στο πέλαγος του ελέους της παναχράντου Δέσποινάς μας. Προφητικά το Άσμα Ασμάτων, βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, γράφει για τα ενδύματα της Παναγίας: «Οσμή ιματίων σου υπέρ πάντα τα αρώματα» (Άσμα Ασμ. 4,10-11).


Στην Ιερά Μονή μας υπάρχει ως αρχαία παράδοση να δίνονται στους ευλαβείς προσκυνητές, όταν το ζητήσουν, τεμάχια από κορδέλα που ευλογήθηκε με την Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Με την ευλογία της Αγίας Ζώνης γίνονται πολλά θαύματα. Λύεται κυρίως η στείρωση, και πολλά άτεκνα ζευγάρια αποκτούν παιδιά. Καρκινοπαθείς και άλλοι ασθενείς θεραπεύονται από ανίατες αρρώστιες.


Για να γίνει όμως το θαύμα, απαιτούνται ορισμένες θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Μία είναι η αρετή εκείνου στον οποίον γίνεται το θαύμα. Η θεία Χάρις δεν αποκαλύπτεται και δεν παραμένει σε ακάθαρτη ψυχή, γεμάτη από πάθη και κακίες. Δοχείο της Χάριτος γίνεται όποιος έχει καθαρή ψυχή. Καθαρή «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» κατά την έκφραση του αποστόλου Παύλου. Όπως αποδείχθηκε από πλήθος θαυμάτων, όχι μόνο ο δέκτης του θαύματος ή αυτός που το επικαλείται, αλλά και το στενό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, πρέπει να μη βαρύνεται από πράξεις, λόγους και σκέψεις αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Εάν όμως βαρύνεται, πρέπει να εξαγνισθεί προηγουμένως με το μυστήριο της μετανοίας και με καθαρή εξομολόγηση. Μόνο τότε μπορεί να επικαλείται την θεία Χάρη.


Δεύτερη προϋπόθεση για να συντελεσθεί το θαύμα είναι η πίστη. Έτσι γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ο χριστιανός είναι πίστη· όποιος προσέρχεται με πίστη, θα κερδίσει πολλά, ενώ όποιος αμφιβάλλει, μοιάζει με κυματισμό θάλασσας, που τον παίρνει ο άνεμος και πηγαίνει πέρα δώθε και δεν θα πάρει τίποτα». Πίστη που φανερώνεται με ζωή που αγαπά ο Θεός. Όχι πίστη μόνο στα λόγια. Αν στην καθημερινή ζωή μας δεν φανερώνουμε ότι αγαπούμε τον Θεό, τότε μοιάζουμε με τους ανθρώπους της εποχής του Κυρίου, τους οποίους χαρακτήρισε υποκριτές και για τους οποίους έλεγε: «Ο λαός ούτος τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ματθ. 15,8).


Πίστη απόλυτη, ανεπιφύλακτη, αταλάντευτη, πλήρης και σταθερή. Όποιος έχει τέτοια πίστη εξαρτά τον εαυτό του μόνο από τον Θεό. Εμπιστεύεται τα πάντα στη δύναμη και τη Χάρη Του. Η πίστη ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Εάν είναι πλήρης και σταθερή, είναι πραγματική πίστη. Εάν είναι πίστη με ερωτηματικά, με αμφιταλαντεύσεις, με επιφυλάξεις, με αμφιβολίες, με υποτροπές, είναι ανύπαρκτη. Δεν μπορεί μία τέτοια δήθεν πίστη να ελκύσει την θεία Χάρη και την παντοδυναμία, δεν μπορεί να κάνει δυνατά «τα παρά ανθρώποις αδύνατα». Όσο περισσότερο ανυψώνεται η πίστη του ανθρώπου, τόσο περισσότερο κατέρχεται προς αυτόν και τον πλησιάζει η θεία Χάρις. Υποχωρεί η πίστη, αποσύρεται η Χάρις. Φθάνει η πίστη στο ύψιστο δυνατό σημείο, ώστε να είναι πλήρης και ανεπιφύλακτη, τότε τη συναντά η θεία Χάρις και στο σημείο της συναντήσεως προκαλείται ο σπινθήρας του θαύματος. Τότε ο πιστός ό,τι και να ζητήσει, το λαμβάνει αμέσως.


Έτσι και ο ασθενής, εάν έχει εξαγνίσει τη ζωή του, ώστε αυτή να αποδεικνύει την πληρότητα της πίστεώς του, λαμβάνει το θαύμα και θεραπεύεται στιγμιαία, ολοκληρωτικά και οριστικά.


Αυτή ήταν και η θεραπευτική μέθοδος του Κυρίου μας. Πρώτα καθάριζε τη ψυχή και τη ζωή του αρρώστου με τη συγχώρηση των αμαρτημάτων του. Έπειτα έκανε τέτοιες ερωτήσεις σε όσους ζητούσαν την Χάρη Του, ώστε να τους βοήθησει να συνειδητοποιήσουν μέσα τους και να ομολογήσουν ότι πράγματι πιστεύουν. Τρίτο στάδιο, μετά τη συγχώρηση των αμαρτιών και την ομολογία της πίστεως, ήταν η πλήρης ίαση. Και συμπλήρωνε όλο τον κύκλο της θεραπευτικής Του με τη σύσταση: «Βλέπεις; Έγινες καλά! Πρόσεχε, μην αμαρτήσεις πλέον, για να μην αρρωστήσεις χειρότερα» (βλ. Ιω. 5,14).


Με όσα γράψαμε κατανοείται ότι η Χάρις του Θεού είναι πάντοτε ο πρωταρχικός παράγοντας κάθε θαύματος. Για να γίνει όμως ένα θαύμα, είναι απαραίτητη η ζωντανή πίστη, η δύναμη της πίστεως. Με αυτή διασφαλίζεται η αποδοχή της θείας ενέργειας από τον πιστό χριστιανό. Παρά ταύτα δεν μπορεί να υπάρξει κάποια τεχνική συνταγή και για την πιο θερμή πίστη με την οποία να πραγματοποιείται ένα θαύμα. Οι απόστολοι του Χριστού, παρά την πίστη που είχαν, δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν τον σεληνιαζόμενο νέο (βλ. Ματθ. 17,15-21). Η απάντηση του Χριστού στην απορία των μαθητών, «γιατί δεν μπορέσαμε εμείς να τον θεραπεύσουμε;», φανερώνει ότι χρειαζόταν πιο θερμή προσωπική κοινωνία και συνταύτιση του θελήματος αυτών που ζητούσαν το θαύμα προς το πανάγιο θέλημα του μόνου αληθινού Θεού.

Ο Χριστός εμφανίζεται στις μυροφόρες. Εικόνα του 7ου αιώνα από την Μονή του Σινά.

 Του Ανδρέα Θεοδώρου, τ. Καθηγητή Πανεπιστημίου
«Δεύτε πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν»·

Οι άπιστοι δεν μπορούν να έχουν αίσθηση της αναστάσεως του Χριστού. Πως μπορούν να γνωρίζουν -και λιγότερο βέβαια να δοξάζουν- κάτι για το οποίο τίποτε δεν άκουσαν και το οποίο είναι έξω από τον κύκλο των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων; Ή πώς μπορούν να τιμούν και να δοξάζουν την ανάσταση άνθρωποι, που βαπτίστηκαν μεν χριστιανοί όμως καμιά αίσθηση στη ψυχή τους, δεν διατηρούν για το συγκλονιστικό της πίστεως γεγονός, το οποίο συνδέουν εθιμοτυπικά με το κερί της Ανάστασης και τα κόκκινα αυγά;

Η ανάσταση είναι υπόθεση των πιστών, αυτών που, παρά τη δυσκολία του μυαλού, έχουν ολάνοικτες τις καρδιές τους στο φωτεινό θαύμα του Θεού, και με τα μάτια της ψυχής τους θεώνται μυστικά τον Κύριο να θραύει τις αλυσίδες της φθοράς και να βγαίνει νικητής από τις σκοτεινές σπηλιές του άδη και τα ψυχρά τοιχώματα του τάφου. Είναι υπόθεση αυτών που πιστεύουν στο Θεό και την υπόθεση της σωτηρίας· αυτών που είναι αιχμαλωτισμένοι στη λυτρωτική βούληση του Θεού, έχοντας κρυμμένο στη ψυχή τους το μαργαρίτη της θείας βασιλείας, όντας καλεσμένοι στο δείπνο της αιώνιας ζωής. Όλα αυτά τα πιστά τέκνα της καλεί η Εκκλησία να έλθουν από όλα τα σημεία του ορίζοντα, κρατώντας αναμμένες τις λαμπάδες της ψυχής τους, να προσκυνήσουν «την του Χριστού αγίαν Ανάστασιν», τη Λαμπρή, την ημέρα «ην εποίησεν ο Κύριος», που έντυσε με φως την κτίση και τα πέρατα!

«Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω».

Μέσα στο τρισήλιο φως της Αναστάσεως η ορθόδοξη ψυχή δεν λησμονεί τον Τίμιο Σταυρό. Σταυρός και ανάσταση - όπως έχουμε ήδη τονίσει- πάνε αδιαχώριστα μαζί. Όπου είναι το ένα, εκεί είναι και το άλλο. Είναι τα δύο βάθρα στα οποία στηρίζεται το σταυροαναστάσιμο Πάσχα της ζωής. Αν δεν πέθαινε ο Χριστός στο σταυρό, δεν θα υπήρχε ο ανοικτός τάφος της Ιερουσαλήμ. Αν δεν προηγούνταν η ατίμωση του σταυρικού μαρτυρίου, δεν θ’ ακολουθούσε η δόξα της μεγάλης ημέρας του Κυρίου. Έπρεπε πρώτα να συντριβεί το κράτος της αμαρτίας, για ν’ ανθίσει στα ερείπιά της ο φωτεινός βλαστός της θείας ζωής. Έπρεπε προηγουμένως να καταβληθεί η θλίψη, για ν’ ακολουθήσει η υπέρτατη χαρά. Το Πάσχα των πιστών είναι «λύτρο λύπης». Πριν όμως από την ανάσταση ο Χριστός ήλθε «διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω.» Ω το γλυκύ και παράδοξο της πίστεως! Η λύπη συμπλεκόμενη με τη χαρά. Το πένθος το χαροποιό, η χαρμολύπη της Ορθοδοξίας! Ποιά λογική μπορεί να συμβιβάσει τα πράγματα αυτά; Μόνο ο χριστοποιημένος νους (1 Κορ. 2, 16) μπορεί να λύσει το αίνιγμα, ζώντας τη «λογική» της πίστεως.

Η χαρά, λοιπόν, πρωτοάνθισε στο ξύλο του σταυρού. Όπως το ξύλο της ζωής στα παλιά πότισε φαρμάκι και οδύνη τον κόσμο με το παράπτωμα του Αδάμ, έτσι και το ξύλο του σταυρού με τη λυτρωτική θυσία του Κυρίου κέρασε χαρά τον πονεμένο κόσμο. Σκόρπισε χαμόγελο στις ψυχές των ανθρώπων, που τις έσκιαζε η κατάρα και ο θάνατος. Την χαρά αυτή την ανάφλεξε κατόπιν το «χαίρετε», που ο αναστάς Κύριος απηύθυνε στις αμήχανες μυροφόρες, για να γίνει η χαρά το θερμοκήπιο της χριστιανικής ζωής στις προς Θεόν θείες αναβάσεις της. Η σταυροαναστάσιμη χαρά είναι χαρά «εν όλω τω κόσμω». Ο Χριστός δεν πέθανε επιλεκτικά για ορισμένους ανθρώπους, αλλά για όλους («εις υπέρ πάντων απέθανεν». 2 Κορ. 5, 14). Είναι δε τραγικά λυπηρό η μεγάλη αυτή χαρά, η πνευματική ευφορία της ψυχής να παραμένει απρόσιτη στους πολλούς, σε όλους εκείνους που σιτίζονται με τα οψώνια του θανάτου, με την πίκρα της αμαρτωλής ζωής!

«Διά παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την Ανάστασιν αυτού».

Το συνεχές και παντοτινό της λατρείας του Θεού και της βιώσεως του λυτρωτικού αγαθού γενικότερα, αποτελεί τη χρυσή βάση της ορθόδοξης ευσέβειας και της αρετής της ψυχής. Αντίθετα, η ακηδία, όταν δηλαδή το πνεύμα δεν έχει ευστάθεια αλλά, χαυνωμένο, αλλάζει συνεχώς στάση, μετεωριζόμενο διαρκώς και παρασυρόμενο είναι μεγάλο κακό, που μπορεί να βλάψει την πνευματική ουσία του ανθρώπου, να την οδηγήσει στον αιώνιο θάνατο.

Οι πιστοί ευλογούν διά παντός τον Κύριο. Είναι το «νυν και αεί» της τριαδικής δοξολογίας. Πνιγμένοι στις δωρεές του, τον ευλογούν ακατάπαυστα «εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού», σε κάθε στιγμή και σε κάθε ώρα, ημέρα και νύκτα, στο φως και το σκοτάδι, στη δουλειά και το μόχθο τους, στις ευχάριστες στιγμές της ζωής και στις πικρές ώρες τους. Ιδιαίτερα τον υμνολογούν για το υπέρτατο αγαθό, τη μεγάλη δωρεά της θείας του ανάστασης. Γιατί βρίσκουν σ’ αυτήν το νόημα της ζωής τους, τους δυναμικούς στόχους της υπάρξεώς τους. Η ανύμνηση του Θεού είναι η μόνη δέουσα στάση του λογικού πλάσματος απέναντι στο δωρεοδότη Κύριο, η μόνη απόκριση του πλάσματος στον πλάστη του, στον αναστάντα Σωτήρα του. Όχι ότι ο Θεός έχει ανάγκη από τη δική μας δοξολογική ανύμνηση. Αλλά γιατί αυτό είναι δική μας υποχρέωση. Αλλο δεν έχουμε ν’ αντιπροσφέρουμε ισάξιο προς το μέγεθος της θείας δωρεάς. Αυτό που μπορούμε να του αποδώσουμε είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μας μαζί με την ευλογία του θείου του Ονόματος. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος».

«Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν».

Και πάλιν η υπόμνηση του σταυρικού πάθους του Χριστού. Η ανάσταση ποτέ δεν είναι μετέωρη και ξεκάρφωτη στην ορθόδοξη σωτηριολογία και ευσέβεια. Η ανάσταση είναι υπαρκτή, γιατί προηγήθηκε αυτής ο πόνος του σταυρικού μαρτυρίου. Ο Χριστός υπέμεινε το πάθος «δι ημάς». Όχι γι άλλο λόγο, αλλά γιατί θέλησε να μας σώσει από την αιώνια καταστροφή. Υπέστη δε το πάθος εκουσίως, επειδή έτσι θέλησε, και όχι αναγκαστικά, πιεζόμενος από όποιες άλλες σκοπιμότητες. Απέθανε στη σάρκα του («σαρκί»), γιατί έτσι έκρινε πρόσφορο η απειράγαθη βούληση του Θεού Πατέρα. Μόνο με τον εκούσιο θάνατο του αναμάρτητου, ο οποίος ουδέν ώφειλε στο θάνατο (το απόκριμα αυτό και το οψώνιο της αμαρτίας) μπόρεσε να πραγματοποιηθεί θυσία ιλαστήρια, να ικανοποιηθεί το αίτημα της θείας αγιότητας και δικαιοσύνης, να καταβληθεί δραστικό λύτρο εξαγοράς του αιχμαλωτισμένου στην αμαρτία κόσμου, να παραλύσει η σιδερένια λαβή του θανάτου που έσφιγγε το αποστατημένο γένος των ανθρώπων και να πεθάνει ο θάνατος. «Θανάτω θάνατον πατήσας»!

Μόνο έτσι μπορούσε να στηθεί η ανάσταση, ν’ ανοιχτεί ο Παράδεισος, να λουστεί με φώς ο κόσμος και ν’ ανθίσει η χαρά στις καρδιές των σεσωσμένων. Η ανάσταση περνά απαραίτητα από το τίμιο ξύλο του σταυρού.

Τελειώνουμε το σύντομο αυτό σχολιασμό μας με μια ολόθερμη ευχή: « ν’ απολαύσουμε πιο πραγματικά και σε όλη την έκταση του λυτρωτικού μυστηρίου του τον Κύριό μας στην ανέσπερη ημέρα της βασιλείας του: «δίδου ημίν εκτυπώτερον σου μετασχείν εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου».

Απειρα είναι τα θαύματα που έχει επιτελέσει κατά καιρούς η Τιμία Ζώνη. Εδώ θα αναφέρουμε μερικά μόνο από αυτά.

1. Το πλοίο παραμένει ακίνητο

Κάποτε η Τιμία Ζώνη προσκλήθηκε από τους κατοίκους της Αίνου. Οι μοναχοί που τη συνόδευαν φιλοξενήθηκαν στο σπίτι ενός ιερέα, του οποίου η σύζυγος αφαίρεσε κρυφά ένα τεμάχιό της. Όταν οι πατέρες επιβιβάσθηκαν στο πλοίο για να αναχωρήσουν, αν και η θάλασσα ήταν γαλήνια, το πλοίο έμενε ακίνητο. Βλέποντας η πρεσβυτέρα το παράξενο αυτό φαινόμενο αισθάνθηκε το σφάλμα της και παρέδωσε στους πατέρες το τεμάχιο της Ζώνης. Τότε μόνο το πλοίο μπόρεσε να αποπλεύσει. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού κατασκευάσθηκε η δεύτερη θήκη, όπου φυλάσσεται ως σήμερα αυτό το τεμάχιο.

2. Περιπέτειες της Αγίας Ζώνης

Κατά την επανάσταση του 1821, ύστερα από παράκληση του λαού της Κρήτης που μαστιζόταν από την πανώλη, η Αγία Ζώνη μεταφέρθηκε στο νησί. Όταν όμως ετοιμάστηκαν οι μοναχοί να επιστρέψουν στην Μονή, τους συνέλαβαν οι Τούρκοι και τους οδήγησαν στην αγχόνη. Η Αγία Ζώνη εξαγοράσθηκε από τον πρόξενο της Αγγλίας Δομένικο Σανταντώνιο. Από εκεί μεταφέρθηκε στη Σαντορίνη, στη νέα κατοικία του προξένου. Η είδηση μεταδόθηκε σε όλο το νησί, και μετά από ενημέρωση της Μονής από τον επίσκοπο του νησιού, στάλθηκε ο προηγούμενος Διονύσιος, το 1831, στη Σαντορίνη. Ο πρόξενος ζήτησε για την απόδοση της Αγίας Ζώνης 15.000 γρόσια, και ο λαός με συγκινητική προθυμία συγκέντρωσε το ποσό. Έτσι εξαγοράσθηκε η Αγία Ζώνη και γύρισε στη Μονή Βατοπαιδίου.

Ό,τι όμως συνέβη στην Αίνο με την σύζυγο του ιερέα, το ίδιο επαναλήφθηκε και με τη σύζυγο του προξένου. Αυτή, κρυφά από το σύζυγό της, έκοψε ένα τεμάχιο πριν την παραδώσουν στον προηγούμενο Διονύσιο, με αποτέλεσμα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα ο σύζυγός της να πεθάνει ξαφνικά, και η μητέρα με την αδελφή της να ασθενήσουν βαριά. Γι’ αυτό, με επιστολή της το 1839, παρακάλεσε τη Μονή να στείλει εκπροσώπους για να παραλάβουν το τεμάχιο.

Από τότε και μέχρι σήμερα στις 10 Οκτωβρίου κάθε έτους γιορτάζεται πανηγυρικά η δεύτερη έλευση της Τιμίας Ζώνης στην Ιερά Μονή μας.

3. Εξαφάνιση λοιμικής ασθένειας - Ανάσταση νεκρού

 Το 1864 η Αγία Ζώνη μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, εξαιτίας της χολέρας που μάστιζε τους κατοίκους της. Μόλις πλησίασε το καράβι στο λιμάνι, η χολέρα έπαυσε και κανένας από τους ασθενείς δεν πέθανε. Αυτό το παράδοξο θαύμα κίνησε την περιέργεια του σουλτάνου, που ζήτησε την Τιμία Ζώνη στα ανάκτορα για να την ασπασθεί.

Κατά το διάστημα της παραμονής της Αγίας Ζώνης στην Κωνσταντινούπολη, ένας Έλληνας κάτοικος του Γαλατά ζήτησε να μεταφερθεί στο σπίτι του, γιατί ο γιός του ασθενούσε βαριά. Όταν όμως έφθασε η Αγία Ζώνη, εκείνος είχε ήδη πεθάνει. Οι πατέρες όμως δεν απελπίσθηκαν. Αντίθετα ζήτησαν να δούν τον νεκρό. Μόλις τοποθέτησαν την Τιμία Ζώνη επάνω του, ο νεκρός αναστήθηκε.

4. Επιδημία ακρίδας

Το 1894 η Τιμία Ζώνη προσκλήθηκε στην Μάδυτο της Μικράς Ασίας, εξαιτίας μιας επιδημίας ακρίδας που κατέστρεφε τα δένδρα και τους αγρούς. Όταν το πλοίο που μετέφερε τη Ζώνη έφθασε στο λιμάνι, ο ουρανός καλύφθηκε από σύννεφα ακρίδων, που άρχισαν να πέφτουν στην θάλασσα, ώστε το πλοίο να δυσκολεύεται να αγκυροβολήσει. Βλέποντας οι κάτοικοι της Μαδύτου το θαύμα έψαλλαν συνεχώς από την παραλία το «Κύριε ελέησον».

 

ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Τα θαύματα που καταγράφονται εδώ συνέβησαν από τον Μάϊο του έτους 1992 ως τον Ιούλιο του 2007 και έχουν ληφθεί επιλεκτικά από το αρχείο της Μονής.

1. Δύσκολο να κάνουμε παιδιά

Ο π. Θεότιμος κατάγεται από το Κογκό. Σπούδασε στην Ελλάδα θεολογία. Είχε πρόβλημα στην απόκτηση παιδιών, που τόσο επιθυμούσε και ζήτησε την κορδέλα της Τιμίας Ζώνης. Το αποτέλεσμα το περιγράφει ο ίδιος.

3-12-1995

Μεθώνης 23, Αθήνα

«Πάντα πρέπει να δοξάζεται το όνομα του Θεανθρώπου Χριστού και να τιμάται το όνομα της Παναγίας Κυρίας Θεοτόκου και μητέρας του κόσμου.

Αποκτήσαμε την Αγία Ζώνη τον Μάρτιο 1992. Τον Μάιο 1992 έμεινε έγκυος η σύζυγός μου και γέννησε με καισαρική τομή ένα αγοράκι βάρους 2.900 γρ. Το βαπτίσαμε με το όνομα της Παναγίας, Μάριος. Οι γιατροί είχαν βεβαιώσει ότι είναι δύσκολο να κάνουμε παιδιά.

Τον Απρίλιο 1995 η σύζυγος ήταν στον όγδοο μήνα εγκυμοσύνης και παρουσίασε πρόβλημα. Έπρεπε να γίνει καισαρική τομή, για να πάρουν το παιδί πρόωρα. Η σύζυγος φόρεσε την Αγία Ζώνη για δύο μέρες πριν την εγχείρηση. Το μωρό, ένα κοριτσάκι, που προηγουμένως ήταν 1400 γρ. γεννήθηκε με διπλό βάρος».

π. Θεότιμος και Ευαγγελία Τσάλα

2. Ήρθε η στιγμή που ποθούσαμε

Αθήνα

«Θέλω να σας αναφέρω ένα θαύμα που έγινε στην σύζυγό μου φορώντας την κορδέλα της Αγίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου, που μου έδωσε ο ιερέας της Μονής σας τον Αύγουστο του 1992, όταν επισκέφτηκα το Άγιον Όρος.

Πριν όμως φθάσω σε αυτό, θέλω να σας αναφέρω ένα άλλο θαύμα, που έγινε και στους δυο μας και άλλαξε ριζικά τον τρόπο της ζωής μας. Καθαρά κοσμική η ζωή μας. Βουτηγμένοι μέσα στον βούρκο της αμαρτίας και στο ψέμα, που προσφέρει απλόχερα η κοινωνία. Βαδίζαμε τον δρόμο που φαινομενικά οδηγούσε στην ευτυχία, την χαρά, αλλά ουσιαστικά μάς έφερνε τον μαρασμό της ψυχής και τελικά τον αιώνιο πνευματικό θάνατο.

Μάς λυπήθηκε όμως ο Πανάγαθος Θεός και μας έσωσε. Μας έδωσε ένα δώρο, που στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν βάσανο. Μια δοκιμασία κάποιου ψυχολογικού προβλήματος της γυναίκας μου, «ψυχαναγκαστική νεύρωση» το είπαν οι γιατροί. Δώδεκα χάπια την ημέρα, για να κτυπηθεί η μελαγχολία, η κατάθλιψη, η τάση προς αυτοκτονία. Κρίσεις και κλάμα όλη την ημέρα. Αλλάξαμε πολλούς γιατρούς, μέχρι που βρήκαμε τον πνευματικό μας πατέρα, π. Ε. Όλα άλλαξαν. Μπήκαμε στον σωστό δρόμο.

Αν και το πρόβλημα της συζύγου μου δεν λύθηκε τελείως, ο ψυχίατρος π. Σ. σε συνεργασία με τον πνευματικό μας, μας πρότεινε να αποκτήσουμε ένα παιδί. Θα βοηθούσε πολύ στο πρόβλημά μας. Η γυναίκα μου όμως, λόγω του προβλήματος, παρά τις προσπάθειές μας ήταν δύσκολο να συλλάβει. Περιμέναμε την άνωθεν βοήθεια.

Και τώρα έρχομαι στο δεύτερο θαύμα.

Κατά την προσκύνηση των αγίων λειψάνων ο ιερέας μας μίλησε για τα θαύματα που επιτελεί η Παναγία μας στις άτεκνες γυναίκες με τις ευλογημένες κορδέλες. Όσες τις φορέσουν και ζούν με μετάνοια τεκνοποιούν. Τότε πάλαιψε μέσα μου ο λογισμός να πάρω και εγώ μία, αλλά από την άλλη ντρεπόμουν. Ήμουν έτοιμος να φύγω, αλλά τελικά κάτι με έσπρωξε και την πήρα.

Η σύζυγός μου την φορούσε συνέχεια. Με προσευχές περιμέναμε. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ήρθε η στιγμή που ποθούσαμε. Τώρα που σας γράφω έχουμε ένα κοριτσάκι 9,5 μηνών με το όνομα Ειρήνη.

Με σεβασμό

Βασίλης και Παναγιώτα Ασλανίδη

3. Και στις δυο περιπτώσεις οι γιατροί τις είχαν απογοητεύσει

20-11-94

Λειβάδια Δ. 73, Λάρνακα - Κύπρος

Το 1993 γιόρτασα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου στο Άγιον Όρος. Πέρα από την προσωπική μου ανάγκη για προσευχή, ζήτησα την προσευχή και παράκληση των πατέρων για δυο πνευματικές μου αδελφές, που στερούνταν την χαρά της τεκνογονίας. Και στις δύο περιπτώσεις οι γιατροί τις είχαν απογοητεύσει.

Μετά την παράκληση για την Β. και την Γ., πήρα κορδέλες που ευλογήθηκαν στην Αγία Ζώνη. Όταν έφθασα στην Κύπρο, τις κάλεσα να έλθουν να πάρουν την ευλογία που τους είχα φέρει. Η Β.. ήλθε, προσκύνησε στο εικονοστάσι, δεν πήρε όμως την κορδέλα εκείνη την ημέρα την πήρε αργότερα. Στο διάστημα που μεσολάβησε η κοπέλα έμεινε έγκυος.

Στην Γ. χρειάστηκε περισσότερος κόπος για να πάρει την ευλογία, λόγω αποστάσεως. Είχε αποφασίσει να υιοθετήσει παιδί, πράγμα το οποίο έγινε. Όταν συναντηθήκαμε, πήρε την κορδέλα και λίγες μέρες μετά βεβαιώθηκε από τον γιατρό ότι ήταν έγκυος.

Με επισκέφθηκαν και με χαρά μου ανέφεραν το γεγονός. Δοξάσαμε μαζί την Υπεραγία Θεοτόκο.

Λένος Σκιτίνης

4. Επτά χρόνια παντρεμένη και δεν είχα παιδί

2-6-1995

Μ. Βόγδου 18, 671 00 Ξάνθη

«…Ήμουν επτά χρόνια παντρεμένη και δεν είχα παιδί. Με τον άνδρα μου είχαμε κάνει πολλές προσπάθειες πηγαίνοντας σε γνωστούς γιατρούς στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Τελικά στο αποκορύφωμα της προσπάθειας μου στείλατε κορδέλα από την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Έμεινα έγκυος και γέννησα ένα υγιέστατο αγόρι στις 31 Αυγούστου 1994, ημέρα της εορτής της Τιμίας Ζώνης.

Σίγουρα δεν μπορώ να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, την αγάπη μου, τον θαυμασμό μου στον Δημιουργό μας, που ποιεί μεγάλα και εξαίσια. Και συνεχίζει να ευεργετεί εμένα την ανάξια δούλη Του. Είμαι πάλι έγκυος και ο γιατρός μου είπε ότι είναι δίδυμα. Παρακαλώ γράψτε και το όνομα του παιδιού μου Ν. μέσα στον κατάλογο των θαυμάτων της Παναγίας μας…».

Με πολύ σεβασμό και αγάπη

Οι δούλοι του Θεού

Δημήτριος και Μαρία

5. Τρεις θεραπείες ασθενών

6-5-1995, Θεσσαλονίκη

«Νιώθουμε την ανάγκη να σας ευχαριστήσουμε για την μεγάλη τιμή που μας κάνατε να φέρετε την Αγία Ζώνη στο σπίτι μας. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τα θαύματα που είδαμε να συμβαίνουν. Σας αναφέρουμε ορισμένα με πλήρη επίγνωση των όσων γράφουμε.

Στρατοδίκης με σοβαρό πρόβλημα στην μέση, ο οποίος βάδιζε κυρτός, μόλις έφυγε από το σπίτι έγινε καλά.

Παιδάκι 1,5 ετών, που δεν μπόρεσε ποτέ να πατήσει στα πόδια του –είχε πρόβλημα εκ γενετής– μόλις πήγε στο σπίτι του βάδισε. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι δικοί του προσκύνησαν την Αγία Ζώνη την τελευταία στιγμή, ενώ είχατε μπεί στο αυτοκίνητο για να φύγετε. Μας το ανέφεραν μετά από πολλές μέρες γιατί φοβήθηκαν!

Συνάδελφος του συζύγου μου, χωρίς να έλθει στο σπίτι να προσκυνήσει, μόνο με τον αγιασμό που έβαλε επάνω σε ένα περίεργο σπυρί που μεγάλωνε ξαφνικά και τον φόβιζε, αυτό εξαφανίστηκε αμέσως!»

Ευλογείτε

Παύλος και Φωτεινή Παπουλίδου

6. Μας χάρισε δύο υγιέστατα αγοράκια

 6-7-95

Α. Χρυσοστόμου 1, Πάφος - Κύπρος

«Γράφω αυτή την επιστολή ως ελάχιστη ένδειξη ευχαριστίας προς την Υπεραγία Θεοτόκο και Αειπάρθενο Μαρία, η οποία ακόμη μια φορά έδειξε την μεγαλοψυχία της προς τους αμαρτωλούς και ταπεινούς δούλους του Κυρίου μας.

Έχει κάνει και σε μας το θαύμα της και μας χάρισε δύο υγιέστατα αγοράκια μετά από επτά χρόνια γάμου. Όταν ήρθα στην Μονή σας το 1993, προσευχήθηκα, παρακάλεσα την θαυματουργή εικόνα της και πήρα κορδέλα ευλογημένη στην Τιμία Ζώνη της. Μετά από ένα χρόνο περίπου το θαύμα έγινε. Η γυναίκα μου έμεινε έγκυος με δίδυμα.

Ευχαριστώ, γιατί με βοηθήσατε να βρω τον πραγματικό δρόμο του Θεού, που οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Παρακαλώ να προσεύχεσθε να χαρίζει η Παναγία υγεία στα παιδιά μου, που αυτή μας έχει χαρίσει καθαρά με θαυματουργικό τρόπο».

Με αγάπη Χριστού

Στέλιος και Ελένη Καλλή

7. Σταμάτησε ο πόνος στην μέση

 20-9-1995

Θεμιστοκλέους 31, Αθήνα

«Κατά την επίσκεψή μου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου την 25-8-1995 μετά τον Εσπερινό ο ιερέας τοποθέτησε για προσκύνηση ιερά λείψανα αγίων και την Τιμία Ζώνη της Παναγίας. Όταν τελείωσε η προσκύνηση από τους επισκέπτες, παρακάλεσα τον ιερέα να με διαβάσει με την Αγία Ζώνη.

Ο ιερέας έθεσε επάνω μου το πετραχήλιό του και την Ζώνη της Παναγίας και άρχισε να λέει μία ευχή. Κατά το διάβασμα άρχισα να νιώθω ότι κρατούσα στην πλάτη μου και την μέση μου ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο βάρος, το οποίο υποχωρούσε προς το τέλος του διαβάσματος. Όταν τελείωσε το διάβασμα, δεν υπήρχε βάρος. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε και ο πόνος στην μέση μου, που με ταλαιπωρούσε αρκετό καιρό πριν.

Απειρες ευχαριστίες προς την Παναγία για το θαύμα που έγινε σε μένα με την παντελή απομάκρυνση του πόνου στην μέση μου».

Με άπειρες ευχαριστίες

Β. Παπαχριστόπουλος

 8. Θαύμα της Αγίας Ζώνης η απόκτηση των 12 παιδιών μου

18-10-1995, Πάτρα

«Είμαι οικογενειάρχης δεκατετραμελούς οικογένειας, δηλαδή εγώ ο π. Νικόλαος, η πρεσβυτέρα Ανθή και 12 τέκνα. Ένα σημαντικό και σοβαρό θαύμα της Αγίας Ζώνης είναι η απόκτηση των δώδεκα παιδιών μου.

Όταν η πρεσβυτέρα κυοφορούσε το πρώτο παιδί, είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ήταν στον ένατο μήνα και δεν είχε πόνους γέννας. Οι γιατροί είπαν πως το παιδί είναι νεκρό και πρέπει να το αποβάλει, γιατί κινδύνευε η ζωή της. Είχε όμως εμπιστοσύνη στον Θεό και με παρακλήσεις στην Παναγία μας και κομποσχοίνια το παιδί γεννήθηκε υγιές με το εξής θαυμαστό γεγονός.

Ευλαβής γυναίκα, όταν έμαθε το πρόβλημα που μας απασχολούσε, με κάλεσε και μου έδωσε κορδέλα της Αγίας Ζώνης. Μου είπε να την φορέσει η σύζυγος και όλα θα πάνε καλά. Παίρνω με ευλάβεια την κορδέλα και λέγοντας την παράκληση την έφερα στην κλινική. Αφού την φόρεσε γύρω από την κοιλιά της, μπόρεσε μετά από λίγο να ελευθερωθεί και να αποκτήσουμε ένα χαριτωμένο και ευλογημένο κοριτσάκι.

Και στα άλλα έντεκα παιδιά τύχαιναν διάφορα κωλύματα, αλλά με την Χάρη της Τιμίας Ζώνης μπορέσαμε να αποκτήσουμε 12 παιδιά, έξι αγόρια και έξι κορίτσια.

Κάτι ακόμη βασικό. Η πρεσβυτέρα είχε κιρσούς στα πόδια της και οι γιατροί την συμβούλευαν να μην αποκτήσει άλλο παιδί, γιατί θα κινδύνευε κατά την ώρα της γέννας και η ίδια και το παιδί. Έχοντας όμως εμπιστοσύνη στην Μητέρα όλου του κόσμου δεν κινδύνευσε ποτέ».

Μετά τιμής και αγάπης Χριστού

Πρεσβύτερος Νικόλαος

 

 

Διαβάστηκε: 7887 φορές

ARCHIMANDRITE GAVRILO

Αγαπητοί επισκέπτες του δικτυακού τόπου του μοναστηριού Λεπαβίνα. Λόγω του υψηλού αριθμού επισκεπτών, λαμβάνω την τιμή να σας περιγράψω στην αγγλική γλώσσα διάφορες δραστηριότητες της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του μοναστηριού Λεπαβίνα. Θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι θα συμπεριλάβουμε στην ιστοσελίδα μας κείμενα μεταφρασμένα στα Ελληνικά που θα αφορούν σε διάφορα θέματα από άλλες ορθόδοξες ιστοσελίδες. Εύχομαι και πιστεύω ότι ο Κύριός μας θα με βοηθήσει σε αυτό.

Με την ευλογία του Θεού, από το μοναστήρι Λεπαβίνα Αρχιμανδρίτης Γκαβρίλο.

Krst
Njegovo Visokopreosvestenstvo Mitropolit G. Porfirije

Njegovo Visokopreosveštenstvo Mitropolit G. Porfirije

Otac Gavrilo

BIOGRAFIJA OCA GAVRILA

Manastirski Casopis PDF

MANASTIRSKI
ČASOPIS - PDF