MANASTIR LEPAVINA - SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA

 

Kratak odgovor Džordžu Mihalopulosu
na njegov odgovor o. Oliveru Herbelu
 

Ovde se nalazi link sa odgovorom Džordža Mihalopulosa o. Oliveru Herbelu (http://www.orthodoxnews.com). Neću se doticati svake greške koju uočim u njegovom odgovoru, ali želim da istaknem nekoliko grešaka koje navodi u vezi sa prisustvom Grka u Americi i nekoliko pitanja koja postavlja u vezi sa osnivanjem grčkih parohija pre 1922. godine.

Jedno od pitanja koja postavlja jeste nedostatak prisustva grčke episkopije u Americi pre 1922. godine. Svakako, Mihalopulos ima mišljenje kojim ukazuje da nedostatak takvog prisustva znači nekanonsko prisustvo grčkih parohija u Americi. Kao istoričar američkog Pravoslavlja, ipak, on bi morao da zna bolje.

Prema Katoličkoj enciklopediji objavljenoj 1909. godine, koja evidentira statistiku iz 1908. godine, u Sjedinjenim Američkim Državama bilo je 130.000 Grka, sa 32 parohije u Americi i dve parohije u Kanadi. Sveštenstvo se sastojalo od sedam arhimandrita, tri monaha i 25 sveštenika. Od grčkog sveštenstva 15 su pripadali Vaseljenskoj patrijaršiji iz Konstantinopolja, a 20 autokefalnoj crkvi iz Grčke. Takođe nam je rečeno zašto nema prisustva grčke episkopije u Americi – zato što neki Grci dolaze iz Male Azije a neki iz Grčke, tako da još nije bilo dogovora ko bi trebalo da ima nadležnost u Americi. Takođe je navedeno da niti Vaseljenska patrijaršija niti Grčka crkva priznaju autoritet ruskih episkopa nad grčkim parohijama u 1908. godini.

Šta se desilo nakon 1908. godine? Prema dogovoru postignutom 1908. godine između Vaseljenske patrijaršijei iz Konstantinopolja i Svetog sinoda iz Atine, nadležnost grčke crkve u Americi data je Grčkoj crkvi pod arhiepiskopom Teoklitosom I. Doduše iz razloga što je još uvek vladalo rasulo, novi arhiepiskop atinski Meletije Metaksakis pokušao je da donese isceljenje i jedinstvo u Ameriku. On je posetio SAD 1918. godine da proceni situaciju, a po njegovom povratku u Grčku tri meseca posle imenovan je episkop Aleksandar Rodostolu kao njegov američki naslednik. Aleksandru je poveren nezavidan zadatak pokretanja kanonskog poretka među nezavisne grčke parohije širom Sjeverne Amerike.

Usled političkih spletki, Meletije je prognan sa svoje pozicije u Grčkoj crkvi i došao je u Ameriku 21. februara, 1921. godine. Dana 15. septembra 1921. on je pripojio grčku arhiepiskopiju Severne i Južne Amerike, koju je 1922. godine priznala država Njujork. Dva meseca kasnije, 27. novembra 1921. godine, izabran je za Vaseljenskog Patrijarha. Jedna od njegovih prvih odluka bila je da Sinod Vaseljenske patrijaršije ukine Tomos iz 1908. i 1. marta 1922. godine preneta je nadležnost Grčke crkve u Americi nazad u Konstantinopolj na osnovu kanona 28 sa Četvrtog vaseljenskog sabora.

Šta nam to sada govori u vezi sa pitanjima koja je postavio g-din Mihalopulos? Prvo, postojalo je prisustvo grčke episkopije u Americi, koju je predstavljalo sveštenstvo koje je upravljalo grčkim crkvama u Americi. Sveštenik nikad nije sveštenik na osnovu sopstvenog ovlaštenja, već je tu kao predstavnik svog episkopa. Ovi sveštenici su ili predstavljali Sabor Grčke crkve ili Vaseljensku patrijaršiju iz Konstantinopolja. Drugo, parohija ne zahteva fizičko prisustvo episkopa za osveštanje, već ovo može biti učinjeno preko sveštenika sa odgovarajućim antiminsom od svog episkopa. Nema sumnje da je ovo učinjeno, niti ima dokaza koji navode drugačije.

Mihalopulos nastavlja dalje sa nekim veoma neozbiljnim komentarima u vezi sa grčkim parohijama u Americi, čak ide tako daleko da ukazuje na mogućnost da su ove parohije nekanonske, svete tajne nevažeće, i da je sveštenstvo sumnjivog porekla. Ponovo, kao istoričar američkog Pravoslavlja, on bi morao znati bolje. Svaka grčka parohija koja je osnovana pre 1922. godine vodi dobru evidenciju o svojoj istoriji, i da je samo pogledao u prave izvore mogao je doći do ovih dostupnih podataka.

Jedan od primera koje on navodi je hram Svete  Trojice Grčke pravoslavne crkve u Nju Orleansu. On piše kao da je istraživao njegovu istoriju, ali sve što je uradio jeste to da je čuo od svog prijatelja koji je pričao sa sekretarom parohije i koji verovatno nije imao pojma o ovim istorijskim stvarima. Da je koristio pretraživanje Google-om dobio bi bolje informacije, koje bi mu otkrile da je crkva osveštana od strane grčkog pravoslavnog sveštenika o. Agapija Hončarenka, koji je ispovedio Lava Tolstoja, koji je ukrajinskog porekla i koji je emigrirao u Sjedinjene Američke Države preko Atine 1865.  godine pod Grčkom crkvom. On je u Ameriku došao preko Bostona 2. januara 1865. godine da služi kao misionar pravoslavcima osnivanjem crkvi i hraneći vernike Svetim Pričešćem. Što se tiče antiminsa, treba imati u vidu da je originalna crkva razrušena te da je na istom mestu sagrađen novi objekat 1950. koji je osveštan kao crkva 1960. od strane episkopa Silasa. Takođe je moguće da su rani antiminsi pripadali sveštenicima u svrhu služenja Svete Liturgije i da zapravo nikad nisu pripadali jednoj od parohija.

Sledeća velika greška g-dina Mihalopulosa je njegova tvrdnja da je jedino ruska misija imala kanonsko prisustvo u Americi pre 1922. godine. Na osnovu gore navedenih podataka njegov zaključak je očito neispravan. Ne postoji izgovor za donošenje takvih neupućenih izjava kao što je sledeća: „U Severnoj Americi nije bilo neruskih episkopa pre 1922. godine, niti je bilo neruskog egzarhata, eparhija ili bilo koje druge nadležnosti na ovom kontinentu pre tog vremena.“ Već sam gore naveo dva primera, a ima ih još nekoliko, kao što je mitropolit German iz Antiohijske patrijaršije, koji je služio u antiohijskoj zajednici u Njujorku nakon 1915. te predvodio sahranu svetog Rafaila Bruklinskog 1915. godine.

Postoji vrlo malo vrednih stvari koje je ukazao g-din Mihalopulos u svom odgovoru o. Herbelu. Što se mene tiče, ova dva pisma se mogu obrnuti sa osvrtom o. Herbela kao odgovorom g-dinu Mihalopulosu. Pređašnje i dalje pobija kasnije.
 

prevod s engleskog: Dragana Pećanac
5. oktobra 2010 god.

 
izvor: http://www.johnsanidopoulos.com/2009/04/my-brief-reply-to-george-michalopulos.html